"Wil je jezelf voorstellen en wat is jouw verhaal?"
"Mijn naam is Julie Verstappen, ik ben derdejaars geneeskunde student en zit nu in een tussenjaar bij het MFVR-bestuur als Abactis. Ten gevolge van het incident op 28 september heb ik EMDR-therapie gekregen."
"Wat merkte je in de eerste week na het incident?"
"De week direct na het incident hield ik mij druk bezig met bestuurstaken en had ik er niet veel last van. Als ik nu terugkijk kan ik zeggen dat ik in een soort overlevingsmodus zat. Ik was de hele dag in het ziekenhuis samen met de rest van mijn bestuursgenoten. We ondersteunden de opleiding waar mogelijk en communiceerden de stand van zaken naar de leden. Als ik niet in het ziekenhuis was, lag ik thuis in bed. Ik sliep erg veel die week."
"Wat merkte je in de weken daarna?"
"Na één week stortte ik in. Ik wilde niet uit bed komen en durfde niet naar het ziekenhuis, terwijl ik daar de week daarvoor geen problemen mee had. Bij alleen de gedachte over naar het ziekenhuis gaan, werd ik al misselijk en moest ik huilen. Verder vond ik het ook eng om alleen te slapen. Ik sliep elke avond bij mijn ouders of mijn vriend. Op een gegeven moment durfde ik het weer aan om naar het ziekenhuis te gaan, maar zelfs toen bleef ik niet lang op dezelfe plek zitten."
"Wat heeft je ertoe gezet om een psycholoog te zoeken?"
"Een paar weken later merkte ik dat veel mensen om mij heen weer gewoon verder gingen met hun leven, maar mij lukte dat niet. Ik merkte het ook in mijn bestuurstaken. Ik kon mij niet lang concentreren en ik moest om zes uur echt gelijk naar huis. Gelukkig hebben mijn bestuursgenoten mij tijdens deze tijd daarin erg ondersteund, maar ik vond het erg vervelend dat het me zelf niet lukte. Daarnaast durfde ik, zoals ik al zei, niet alleen te slapen en had ik veel nachtmerries. Mijn vriend moest bijna elke dag bij me slapen waarvoor ik heel blij en dankbaar was. Ik was heel afhankelijk van mensen."
"Ik was heel afhankelijk van mensen."
"Verder ging ik vanuit mijn rol als vertrouwenspersoon van de MFVR naar een cursus over hoe je trauma herkend bij andere mensen en hoe je ze dan ondersteuning kan geven. Ze gaven een soort checklist hoe je trauma bij iemand herkent en ik kon alles bij mezelf afvinken. Dit leidde ertoe dat ik hulp ging zoeken. Van mijn huisarts kreeg ik een verwijzing naar een psycholoog. Daarmee had ik een eerste gesprek en zij raadde EMDR-therapie aan. Hierna ben ik doorverwezen naar een andere psycholoog om EMDR te doen."
"Ze gaven een soort checklist hoe je trauma bij iemand herkent en ik kon alles bij mezelf afvinken."
"Kun je uitleggen wat EMDR-therapie precies is?"
"Ik wist het zelf ook niet precies voordat ik was doorgestuurd, dus ik heb het ook even gegoogeld. De psycholoog vraagt eerst over de gebeurtenis, zodat je deze voor de geest haalt. Je focust tijdens de sessies op een beeld wat je associeerd met de gebeurtenis. Daarna moet je je het beeld voor de geest halen, maar nu terwijl je naar bewegende lampjes kijkt. Je moet deze lampjes volgen terwijl je terugdenkt aan de gebeurtenis en dat beeld. Uit onderzoek is gebleken dat deze oogbewegingen het verwerkingsproces versneld. Dit herhaal je dan enkele sessies. Per persoon verschilt het heel erg hoeveel je er nodig hebt. Ik was na twee sessies klaar."
"Wat vond je van de EMDR-therapie?"
"Na de eerste sessie was ik heel erg moe en snel overprikkeld, ook had ik heel veel hoofdpijn. Later las ik ook dat dit vaak de gevolgen zijn van EMDR. Je hersenen draaien als het ware overuren tijdens een sessie. Je moet ook na zo'n sessie proberen zo lang mogelijk te slapen, je hersenen hebben al veel verwerkt en tijdens de REM slaap gebeurt dat nog meer. Na twee sessies zei de psycholoog dat ik klaar was met EMDR. Ik merk het niet heel erg in het dagelijkse leven, maar wel tijdens de tweede sessie. Ik was veel minder bang tijdens het beeld voor de geest halen en had minder nachtmerries, wat mijn doel was van de EMDR."
"Hoe was de steun om je heen?"
"Ik heb heel veel steun ervaren, zowel van vrienden als familie als mijn vriend, waar ik echt super dankbaar voor was. Aangezien ik in een bestuursjaar zit, voelde ik mij verplicht om elke dag naar de bestuurskamer te komen. Dit heeft mij erg geholpen om een soort structuur in mijn leven te houden. Anders had ik waarschijnlijk dagenlang in mijn bed gelegen. Verder was er altijd wel iemand waarmee ik kon praten. We hebben het met z’n allen meegemaakt, dus iedereen begreep elkaar."
"Wil je nog iets kwijt?"
"EMDR-therapie heeft mij erg geholpen om de gebeurtenissen een plekje te geven en ik ben heel blij dat ik het heb gedaan. Ik wil dan ook aan iedereen meegeven om hulp te zoeken als je ergens mee zit. Ik hoor van sommige studenten om mij heen dat zij zich ‘een aansteller’ voelen, omdat ze niet in het ziekenhuis waren terwijl het gebeurde of niet bij de schietpartij zelf waren, maar er toch wel last van hebben. Ook aan hen wil ik zeggen dat ze hulp moeten en kunnen zoeken. Het was voor iedereen een verschrikkelijke gebeurtenis en het is logisch als je ervan bent geschrokken."
"Ook aan hen wil ik zeggen dat ze hulp moeten en kunnen zoeken."