Studentenstruggles: Amélie

"Je bent voor de minor Global Health naar Zambia geweest, hoe was dat?"

"Het is wel heel anders dan in Nederland. Ik moest daar ook echt wel even aan wennen. Het viel me vooral op hoeveel verschil er is tussen arm en rijk. Toen we aankwamen op het vliegveld vond ik het nog wel meevallen, maar zodra je de stad en het land binnenrijd zie je heel veel bedelende mensen en mensen die door afval zoeken. Dat was best heftig om te zien."

"Waren er momenten dat je je verbaasde over de manier van leven of hoe dingen gingen?"

"Het leven is daar heel anders geregeld. Ik had verwacht dat alles in de hoofdstad nog wel redelijk geregeld was, maar zodra je dus het vliegveld afging merkte je dat dat ook niet het geval was. We zijn ook verder het binnenland in gegaan en daar waren er nog minder faciliteiten. Dat had ik opzich ook wel verwacht, al bleef het wel een schok dat er bijna geen stromend water was en mensen in hutjes leefden."

"Voelde je je soms als vreemdeling, merkte je dat de lokale bevolking anders op je reageerde?"

"Ja je merkt wel dat de lokale bevolking anders op je reageert. We werden vaak aangestaard, en ook raar aangekeken. Toen we in de hoofdstad door een winkelcentrum liepen werd er zelfs “white monkeys” naar ons geroepen."

“We werden vaak aangestaard, en ook raar aangekeken”

"Kreeg je wel het idee dat je welkom was?"

"In de hoofdstad dus eigenlijk niet. Toen we richting het platteland gingen werd dat minder. Ik denk dat dat komt omdat er wel vaker buitenlandse onderzoekers in de kleinere dorpjes komen. In de kleinere dorpjes werden we vaak ook goed opgevangen. Ik denk dat dat ook komt doordat we daar werden verwacht, in de hoofdstad was dat niet zo."

"Jullie hebben ook veel stage gelopen in verschillende ziekenhuizen, hoe was dat? Hoe reageerde patiënten en artsen op jullie?"

"In de ziekenhuizen waren ze iets meer gewend aan buitenlanders, de artsen behandelden ons eigenlijk zoals dat ook met studenten in Nederland gaat. Je merkte wel dat de patiënten en verpleegkundigen heel vaak dachten dat wij de arts waren of dat wij de baas waren, zeker omdat er in de ziekenhuizen best een hiërarchie heerst. Het was af en toe echt wel raar dat mensen ons aanspraken alsof wij alles wisten terwijl dat absoluut niet het geval is."

"Verder was het ook erg bijzonder om te zien hoe groot het verschil was tussen het ziekenhuis in de stad en op het platteland. Hoewel het ziekenhuis op het platteland wel betere faciliteiten had dan we hadden verwacht, hadden ze daar bijvoorbeeld geen stromend water en viel de stroom vaak uit. Dat was wel echt bijzonder en ook wel een beetje raar om te zien."

"Je bent op een gegeven moment in het ziekenhuis beland, kan je vertellen hoe dat gebeurde?"

"In een van de laatste weken kreeg ik een ongelukje in het zwembad, ik had namelijk mijn hoofd gestoten. Ikzelf dacht dat het wel prima ging, maar mijn reisgenoten vonden wel dat ik echt naar het ziekenhuis moest. De eigenaar van onze Airbnb raadde ons aan om naar een privéziekenhuis te gaan in plaats van het academische ziekenhuis waar we zelf meeliepen. We zijn uiteindelijk met een taxi naar dit ziekenhuis gereden."

"Aan het begin vond ik het allemaal wel grappig, maar toen bleek dat ik een nacht moest blijven. Mijn vrienden gingen op een gegeven moment weg en mijn telefoon raakte leeg, waardoor ik ook niet echt meer iemand kon bereiken. Hierdoor werd mijn bezoek aan het ziekenhuis een stuk minder leuk. Het was ook best eng om zo alleen in een buitenlands ziekenhuis te zijn, zelfs al was het een privé ziekenhuis met dus veel betere faciliteiten dan de ‘normale’ ziekenhuizen."

“Het was ook best eng om zo alleen in een buitenlands ziekenhuis te zijn”

"Hoe was het om bij het ziekenhuis aan te komen, waren er dingen bijzonder?"

"Wat mij meteen opviel, was het feit dat er bijna alleen maar witte[1] mensen waren, terwijl wij hen hiervoor bijna niet in Zambia hadden gezien. Het voelde best een beetje tegenstrijdig dat ik eerder die week had meegelopen op afdelingen waar twintig mensen op één zaal liggen, en dat ik zelf opeens op een kamer met een andere patiënt lig."

"Hoe was het om dan alleen, zonder contact te kunnen hebben met vrienden, te moeten overnachten in een buitenlands ziekenhuis?"

"Het was best eng. Ik was ook wel heel moe door de hersenschudding, dus heb ook wel veel kunnen slapen. Het hielp niet dat ik elk halfuur gewekt moest worden. De verpleegkundigen spraken gelukkig wel een beetje Engels, maar ik voelde me alsnog best wel eenzaam."

"Toen ik op de tweede dag een CT-scan kreeg en ik opeens nog een nacht moest blijven, werd ik wel bang. Dit was om het feit dat ze de uitslag pas de volgende dag wilden geven. De rol van de patiënt is daar sowieso heel anders. In Nederland wordt de patiënt heel erg meegenomen in de beslissing, terwijl ik eigenlijk meer mededelingen van de artsen kreeg en zelf niet heel erg veel in te brengen had."

"Toen je werd ontslagen uit het ziekenhuis, vond je het lastig dat je niet echt naar huis kon maar dat je nog steeds in een relatief vreemd land was?"

"Om eerlijk te zijn was ik al blij dat ik uit het ziekenhuis weg mocht. Ik mocht gewoon weer de hele nacht doorslapen en het eten was ook een stuk beter. Ik was zeker liever naar mijn eigen huis of naar mijn moeder gegaan, maar ik was vooral blij dat ik uit het ziekenhuis was."

"Waar moeten mensen die in de komende jaren met Global Health naar het buitenland gaan rekening mee houden? Wat zou je hen willen meegeven?"

"Houd er rekening mee dat je als vreemdeling in een vreemd land terecht komt. Wij hadden verwacht ook nog wel wat toeristen tegen te komen, maar dat was ook niet zo. Uiteindelijk is het een hele mooie ervaring die heel goed de verschillen tussen de Nederlandse en de lokale gezondheidszorg laat zien. Dit laat ook meteen zien hoe goed wij het hebben hier in Nederland!"