Wil je jezelf even voorstellen?
Mijn naam is Jasper Harms, ik ben 22 jaar oud en ik zit in het tweede jaar van geneeskunde. Ongeveer twee jaar geleden heb ik te maken gehad met een burn-out, angststoornis en prestatiedruk en in deze Studentenstruggle vertel ik mijn verhaal.
Wat wil je kwijt?
Voordat ik geneeskunde ging doen heb ik IBA gestudeerd in tilburg. Toen COVID begon vind ik het in begin fijn. Door de lockdown kreeg ik toch een soort rust. Op een gegeven moment soort angststoornis of burn-out, eigenlijk precies toen ik ook de overgang naar geneeskunde maakte. Ik merkte dat er bijna niet over werd gepraat dus vandaar dat ik het fijn vind om nu mijn verhaal te kunnen delen.
Nadat de klachten begonnen ben ik eerst naar de huisarts gegaan. Die heeft mij doorverwezen naar de psycholoog en daar kwam de diagnose angststoornis gekregen, vooral omdat burn-out niet echt een diagnose is.
Wat merk je?
Aan begin vond ik de lockdown bij COVID dus fijn. Ik ben best wel introvert, best rustig, dus ik vond het wel fijn dat ik mijn eigen ding kon doen. Op een gegeven moment voelde ik me een beetje eenzaam en werd ik erg vermoeid. Uiteindelijk was het zelfs zo dat als ik een college of les had gehad dat ik dan zo moe was dat ik op bed ging liggen. Ook raakte ik steeds makkelijker overprikkeld en raakte ik geïrriteerd door allerlei dingen zonder dat er een goeie reden voor was.
“In eerste instantie hield ik dit heel erg voor mezelf. Achteraf gezien denk ik dat het daardoor alleen maar erger werd.”
Had je het idee dat je bij mensen terecht kon?
Uiteindelijk wel. Toen ik het vertelde merkte ik dat iedereen wel heel begripvol was en dat iedereen wilde helpen. Zo namen studiegenoten bijvoorbeeld delen van groepsopdrachten over. Voor jezelf heb je het idee dat je er alleen voor staat en dat niemand wil helpen maar dat is dus helemaal niet zo.
Wat was voor jou de trigger om naar de huisarts te gaan?
Ik woonde destijds nog thuis en mijn moeder merkte op dat ik veel meer in mezelf gekeerd was en dat ik snel geïrriteerd was. Toen ze dit opmerkte en vroeg hoe het ging barste ik in tranen uit en wist ik niet meer wat ik met mezelf aanmoest. Dat was denk ik het moment dat ik naar de huisarts ben gegaan om toch hulp te zoeken.
Je zei eerder dat er een taboe hangt rondom mentale gezondheid. Hoe kijk je daar tegenaan?
Er werd eigenlijk nooit echt over gepraat. Pas toen ik het er over had met mensen merkte ik dat veel begrepen waar ik het over had en dat veel mensen ook best wel ervaring hadden met dit soort gevoelens. Ik zat ook in een studiegroep die best hoge cijfers haalde. Aan de ene kant is dit best goed; je pusht elkaar om het beter te doen. Aan de andere kant is het zo dat de druk hierdoor heel hoog is en dan kan het te ver gaan.
Was de overstap naar geneeskunde, een studie met een vrij hoge prestatiedruk, lastig?
Ja dat vond ik best lastig. Ik had rond april 2021 de selectie. In die periode had ik ook nog tentamens van mijn oude studie en kreeg ik best intensief hulp van de psycholoog. Ik ben de periode wel doorgekomen maar het was wel heftig. Toen ik in september begon bij geneeskunde was ik best angstig dat weer hetzelfde zou gebeuren. Sommige dagen waren goed maar andere waren best zwaar. Ik was voorzichtig met alles wat ik deed. Ik ging bijvoorbeeld wel sporten maar daarbuiten deed ik weinig. Ik denk dat de prestatiedrang die bij geneeskunde hoort hier wel aan heeft bijgedragen
“Toen ik in september begon bij geneeskunde was ik best angstig dat weer hetzelfde zou gebeuren”
heb je wel het idee gehad dat je terecht kon bij mensen binnen de studie?
Ja zeker. Ik ben al voordat het studiejaar begon een afspraak gemaakt bij de studieadviseur en die heeft mij zeker geholpen. Ook hebben sommige docenten mij echt geholpen door een luisterend oor te bieden of toch te fungeren als een soort mentor.
Wat merkte je omgeving?
Ik denk dat ze in het begin niet veel merkte. Ik deed best veel bij mijn tennisvereniging en daar verwachte iedereen eigenlijk dat ik alles wel kon. Door de prestatiedrang die je jezelf oplegt lijkt dit dan zo terwijl je dan uiteindelijk met een burn-out zit. Toen ik vertelde dat ik inderdaad last had van een burn-out waren ze heel begripvol en werd dat idee van dat ik alles kan wel minder.
Bood je omgeving je ook steun?
Op een gegeven moment merkte ik dat de hulp heel fijn was, dat iedereen tegen wie ik vertelde waar ik mee zat heel begripvol en behulpzaam waren. Dat heeft ook wel heel erg geholpen om er meer open over te worden.
Bij de psycholoog kreeg je de diagnose angststoornis. Wat vindt je van het label dat er dan op je geplakt wordt?
In eerste instantie vond ik dat best lastig. Je weet dat hulp nodig hebt maar je verzet je jezelf er toch een beetje tegen. Het idee dat er echt wat mis met je is, is lastig te accepteren. Aan de andere kant helpen diezelfde labels je wel om de hulp te krijgen die je nodig hebt. Al vond ik het ook best lastig om die hulp te accepteren.
Hoe merkte je dat het weer beter ging?
Ik merkte eigenlijk dat ik mezelf weer werd. Ik was minder moe en zocht meer contact met mensen. Vooral dit laatste heeft me geholpen. Omdat je best wel geïsoleerd leeft wordt je ook best somber en als je dan weer meer contact met mensen krijgt helpt dat heel erg om van die somberheid af te komen.
Ik denk dat het ook belangrijk is dat mensen gewoon aan elkaar vragen hoe het echt gaat. Heel veel mensen hebben last van dit soort gevoelens die ze vaak voor zichzelf houden.