U bent hier:

Studentenstruggles: Jasmin

03/04/2023

'Kan je jezelf voorstellen en vertellen wat jouw verhaal is?'

'Ik ben Jasmin, 20 jaar oud en ik ben derdejaars geneeskundestudent. Mijn vader en moeder komen allebei uit Turkije. Wij hebben het best wel zwaar gehad met de aardbeving die heeft plaatsgevonden in Turkije. De helft van mijn vaders familie en de gehele familie van mijn moeder woont daar. Mijn directe familie (mijn ooms, tantes, opa en oma etc.) was gelukkig veilig in Antalya. Daarbuiten hebben we wel familie die woonden in Antakya, een van de zwaarst getroffen gebieden. De familieleden van mijn moeder, haar tantes en nichten, zijn nu allemaal dakloos. Ook zijn we heel veel kennissen en familievrienden verloren.'

'Hoe heb je het nieuws te horen gekregen?'

'Je wordt wakker, je opent je insta en dat is het eerste nieuws wat je ziet. Dat was het eerste moment. Ik had niet direct het besef van wat er aan de hand was. Een aardbeving van 7,8 op de schaal van Richter. Wat zegt mij dit? Wat moet ik met zo’n getal? Ik ging beelden opzoeken en dan pas zie je wat het effect en de schade is. Dat zien triggerde ineens zo’n stressreactie; mijn hersenen gingen draaien op volle toeren. Mijn tante was met mijn nichtje aan het roadtrippen. Waren ze in het getroffen gebied? Hebben ze het gevoeld misschien? Wie kennen we in het getroffen gebied? Ik pakte de kaart erbij en toen zag ik dat Antakya er ligt. Er gaat dan opeens heel veel door je heen. Antakya is waar mijn familie van mijn moeders kant is opgegroeid. Dat is waar we ons het meest mee identificeren. Je weet niet wat je moet voorstellen.'

'Wat heeft de aardbeving betekend voor jou en je familie?'

'De dag zelf was voor ons een startmoment van een vreemde nachtmerrie waarin je vastzit. Elke week was er weer een zware aardbeving met honderden lichte tussenschokken per dag. Elke ochtend voordat ik naar de universiteit moest, vroeg ik aan mijn moeder of er nieuws was. De ene ochtend hoorde ik dat de helft van een vriendengroep van mijn oma en opa er niet meer is. Wetende dat sommige van hen die ik wel eens in de zomers zag, dat ik die nooit meer zal zien, is heel vreemd. De volgende dag hoorde ik dat mijn moeders tantes en nichten in Antakya dakloos waren. Hoe gaan we ze helpen? Hoe krijgen zij onderdak? Hoe ziet hun morgen eruit? Dat weet je allemaal niet.'

'Je hebt heel veel soorten verlies. Je hebt verlies van mensen. Dat is een hele intense pijn. Je weet dat de mensen die je moeder lief had en waar ze mee is opgegroeid er niet meer zijn. Dat is een gek besef. Je probeert te achterhalen wat je laatste interactie was met diegene. Daar probeer je je aan vast te houden. Je hebt ook een verlies van identiteit als volk samen. Antakya is een van de meest cultureel waardevolle steden in Turkije. We zien Antakya als een soort heilig stukje omdat daar Joden, Christenen en Moslims naast elkaar woonden. Het is voor ons zo waardevol omdat dat laat zien dat het wel kan. Een gemeenschap vol andere afkomsten, met andere geloven, die allemaal in vrede naast elkaar leven. Het is een heel vreemd verlies. Het is een stuk land, een stuk traditie, een stuk cultuur wat je verliest.'

'Het is moeilijk om de pijn te zien in je gezin. Het is bizar om van dichtbij te zien hoe je moeders jeugd letterlijk alleen maar herinneringen zijn geworden nu. Zij kan niet meer terug naar de stad waar ze is opgegroeid. Niets staat meer overeind in haar oude wijk. Antakya wordt voorlopig ook niet meer herbouwd vanwege de hoeveelheid aardbevingen die wordt verwacht.'

'Het is een stuk land, een stuk traditie, een stuk cultuur wat je verliest.'

'Waar heb je steun uit ervaren?'

'Wat ik het meest speciaal vind om te zien is dat wij Turken niet voor niets bekend staan om onze gastvriendelijkheid en onze behulpzaamheid. We hebben een sterk gevoel voor solidariteit. Dat is een van de meest krachtige eigenschappen. Ik vond het een mooi proces om te zien hoe snel we het heft in eigen handen hebben genomen hier in Nederland. Hoe na dag 1 er files waren om spullen te brengen naar ophaalpunten en alles te proberen. Ik kan voor elke Turk spreken dat wij daar zoveel kracht uit halen. In principe voel je je nergens alleen. Het is een onbeschrijfelijk gevoel. Zelfs al heb je ruzie of mag je iemand niet, maar als je medemens zich in zo’n drastische situatie bevindt, laat iedereen alles vallen en zijn we een eenheid. Iedereen wilt hetzelfde, en dat is je medemens te hulp schieten. Ik weet eigenlijk niet hoe ik dat kan beschrijven. Maar we weten van elkaar wat we hebben verloren en iedereen weet hoe het voelt.'

'Wat mij elke keer weer verraste was dat ik berichtjes kreeg van Turkse studenten die ik alleen maar van gezicht kende met: ‘Hoe is het met jouw familie?’. Dat vind ik zelf echt heel mooi. Dat deed ik vervolgens weer terug bij anderen. Ineens zag je dat je wekenlang elkaar, mensen die je nooit sprak, wekelijks een berichtje te sturen over hoe het met ons gaat. Daar heb ik veel steun uit ervaren.'

'Ik vond het een mooi proces om te zien hoe snel we het heft in eigen handen hebben genomen hier in Nederland.'

'Wat heeft je het meest geraakt?'

'De kwetsbaarheid van mensen. Als zoiets gebeurd besef je pas hoe waardevol iedereen is en dat je daar meer stil bij mag staan. Ik denk in totaal met de vrienden van mijn moeder uit haar jeugd, onze familievrienden en kennissen, dat wij ruim 100 mensen zijn verloren. Sommige zijn met gezin en al ’s nachts overleden. Dat is wat mij het meest raakt. We nemen het leven soms een beetje voor lief. We denken vaak ‘Ik zie dat morgen wel’. Dat betekent niet dat morgen sowieso bestaat. We leven tegenwoordig in zo een haast lijkt het wel. Het is een natuurramp en je voelt je zo machteloos. Voorkomen kan je niet, want wat ga je hiertegen doen? Je wilt alleen maar helpen maar wat ga jij doen 3500 km ervandaan?'

'Ik denk in totaal met de vrienden van mijn moeder uit haar jeugd, onze familievrienden en kennissen, dat wij ruim 100 mensen zijn verloren.'

'Kan je meer vertellen over hoe je je voelde die weken?'

'Ik was heel rusteloos. Ik kon wekenlang niet slapen en ik voelde mij heel erg schuldig. Ik denk dat dat het meest speelde van alles. Ik dacht ik word hier wakker in mijn huis en daar zijn ze dakloos en weten ze niet hoe hun morgen zal zijn. Ik zei veel dingen af en ik had nergens zin in. In mijn hoofd kon ik niet gaan feesten wetende dat zij in de kou de nacht door moesten. Vervolgens had ik weer schuldgevoel omdat ik veel dingen had afgezegd. De opmerking van mensen: maar jij bent hier en de aardbeving is daar, snap ik wel. Ik woon hier, maar Turkije is wel mijn afkomst. Dat is lastig te snappen en door dat onbegrip weet ik niet hoe ik mij moet gedragen af en toe.'

'Daarnaast had ik absoluut geen concentratie. Ik dacht waar moet ik mij op focussen? Mensen zeiden: focus maar op school, maar studeren lukte zeker niet. Ik heb veel aan mijn moeder daarin gehad. Samen keken we naar wat wel lukte. In plaats van als een gek 12 uur per dag te studeren, wat ik normaal wel eens doe, mocht ik na 4 uur stoppen.Gelukkig heb ik 3A2 net gehaald. Je probeert elkaar staande te houden, want het leven gaat en moet wel door.'

'En in zo’n tijd snap je dat social media heel veel impact op je heeft. De eerste drie dagen zat ik non stop op mijn telefoon nieuwsberichten, Instagram, wat er ook bestaat te checken. Dat was bizar stressend en afleidend. Ik deed niets behalve in bed liggen en kijken of er meer informatie was. Op een gegeven moment probeerde ik het voor mijn mentale gezondheid te relativeren. Ik vind het heel erg, maar ik kan er niks aan doen. Ik kan het mezelf verwijten dat ik veilig in Nederland zat, wat ik heel erg deed, maar dat helpt niet. Het hielp om social media uit te zetten, want ik was alleen maar aan het huilen elke keer als ik die beelden zag. Ik zag alleen maar slecht nieuws waardoor je goed nieuws ook niet goed oppakt. Het hielp ook om te focussen op de bakesale van IFMSA. Ik dacht dan doe ik iets in plaats van niets doen en mijn hoofd te laten overlopen.'

'In mijn hoofd kon ik niet gaan feesten wetende dat zij in de kou de nacht door moesten.'

'Hoe is het nu?'

'Inmiddels praat niemand er meer over omdat je het niet zo vaak meer in het nieuws ziet, wat ik begrijp maar in mijn hoofd is het nog steeds bezig. Ik kijk elke dag of er weer een aardbeving is. Ik hoor via mijn familieleden hoe het er nu uitziet. Er zijn nog steeds veel te weinig containers. Er zijn nog veel te veel mensen die in tentjes leven. Dat is in principe niks. Zeker met de vriezende kou ’s nachts. Je ziet nog steeds wel wat de impact daar is. Je beseft dat dit een probleem is wat niet in 2 weken opgelost is. Het is ook niet in een jaar opgelost. Dat is beangstend, want in hoeverre moet ik het de controle over mijn leven laten nemen. Ik zei afspraken af omdat ik mij schuldig voelde, maar dat kan ik ook niet blijven doen. Ik probeer mezelf daar bewust van te maken.'

'Kan je het inmiddels een plekje geven?'

'Het gaat wel makkelijker. In de eerste weken voelden we veel machteloosheid omdat je zo weinig wist. Bij ons heeft het een week geduurd voordat we wisten of mensen overleden waren of dat ze ‘slechts’ hun huis kwijt waren. Dat niets weten is een heel eng gevoel. Het helpt dat je nu meer weet. Je weet de situatie. Mijn directe familie is gelukkig veilig. We hebben mensen verloren en daar rouw je om. De ramadan is begonnen en daar keek ik ook heel erg naar uit. Dat is voor ons de heilige maand waarin je onder andere bewuster bent over wat je wel en niet hebt in het leven. Stilstaan waar je dankbaar voor bent. Veel verbintenis met elkaar.'

'Je moet jezelf weer oppakken en ik vind het lastig om te bepalen wanneer dat dan is. Er zijn geen regels wat betreft rouw, huilen of verdrietig zijn. Het is belangrijk dat het niet je hele leven overneemt. Je neemt elkaar goed mee met het verwerken vind ik. Dat zie ik gelukkig ook bij mijn mede Turkse studenten. Ik weet niet hoe ze het allemaal doen maar ik denk dat vooral de band in onze gemeenschap helpt. Dat is denk ik waar wij veel steun uit halen. Dat we wel het gevoel hebben we niet alleen zijn. Alhoewel we ons soms zo wel voelen door een deel onbegrip dat ertegenover staat van niet-Turken.'

'Maak je je zorgen om de toekomst?'

'Je bent je meer bewust van toekomstige aardbevingen. Er wordt gesproken over een grote aardbeving binnen een jaar in Izmir. Daar krijg ik stress van want daar hebben wij familie en vrienden zitten. De volgende kan alleen maar erger zijn in principe. Hoe meer grote aardbevingen in je land hoe meer verwaarloosde gebieden je krijgt. Er is veel frustratie, veel boosheid bij ons. Als je kijkt naar Tokyo in Japan, zij hebben minstens even zo sterke aardbevingen, maar de gebouwen staan overeind. Het is dus wel mogelijk alleen de overheid helpt ons niet. Dat roept veel boosheid op in ons volk. Het is namelijk geen verassing dat er aardbevingen komen. We weten dat die platen daar zitten. Je kan er iets tegen doen maar het wordt niet gedaan. Ik zou niet weten wat er in dit opzicht zou moeten veranderen maar het moet veranderen. Ik zie het niet zo snel gebeuren eerlijk gezegd.'

'Wat wil je meegeven aan studenten?'

'Doneer niet zomaar aan een organisatie als je niet weet waar het geld heen gaat. Ik zie nu dat het vaak fout gaat. Er wordt op de verkeerde plekken gedoneerd terwijl je met andere manieren veel beter kan helpen. Toen ik bezig was met het opzetten van de bakesale kwam ik pas achter dat sommige organisatie tot wel 50% van je donatie innen voor administratieve kosten. Bij het Rode kruis is dit rond de 30%. Giro555 blijkt het opgehaalde geld niet te willen doneren tot er vanuit Turkije zelf een duidelijk plan komt, wat vooral in die eerste weken voor tijdverlies kan zorgen. Uiteindelijk doneren zij, indien nodig, ook een deel van het opgehaalde geld uiteindelijk weer ergens anders waar het nodig is. Artsen zonder Grenzen, een hele mooie stichting, werkt ook niet met een gericht doel, ze evalueren elke keer waar het opgehaalde geld het beste heen kan, dus kan ook niet Turkije zijn. Kijk, elke aanpak heeft zijn voor- en nadelen maar als je gericht wilt helpen om te doneren, zoek dan alsjeblieft lokale organisaties van getroffen landen op. Heel vaak komt het geld niet aan of wordt het niet efficiënt gebruikt. Het liefst wil je non-profit organisaties, die het meest effectief en eerlijk te werk gaan. Voor Turkije is dat onder andere Ahbap.'

'En als we kijken naar studenten onderling, vind ik dat we iets liever mogen zijn. Ik snap dat het moeilijk is om je in beelden wat iemand meemaakt als je het zelf niet meemaakt, maar ik vind dat we toch iets meer een oogje in het zeil mogen houden voor elkaar. Wat er gebeurt in iemands land van herkomst, heeft meer invloed op iemand dan je denkt. Ook al bevindt diegene zich niet in dat land. Je moet het besef hebben dat er mensen om je heen stilletjes van binnen stuk gaan, ook al merk je dat van buiten niet op. Er is ook geen cijfer toe te kennen aan verdriet en rouw. Ook je Turkse medestudenten die misschien niet komen uit het getroffen gebied of niemand hebben verloren, ook zij voelen de pijn en rouwen mee. Het verlies is soms groter dan je denkt. Blijf elkaar vragen hoe het met elkaar gaat.'

'Je moet het besef hebben dat er mensen om je heen stilletjes van binnen stuk gaan, ook al merk je dat van buiten niet op.'

Wil jij Turkije steunen? Doneer dan via de volgende site: https://ahbap.org.

Partners