'Kan je jezelf voorstellen en vertellen wat jouw verhaal is?'
'Ik ben Marnix Rekers, vierdejaars geneeskundestudent. Ik heb net mijn bachelor afgerond. Op 1 september 2021 is mijn vader overleden tijdens het hardlopen aan een hartinfarct. Mijn vader woonde al sinds mijn 17e in Engeland dus ik heb hem tijdens de COVID-periode weinig gezien. Het was zoals je je kan herinneren heel moeilijk om te reizen naar het buitenland, vanwege de restricties. Tijdens de Eurekaweek in 2021 is hij nog naar Nederland gekomen. Toen heb ik hem gelukkig nog gezien en hebben we samen geluncht en bijgepraat. Het was super fijn om hem weer te zien. Twee weken later op 1 september zouden we nog bellen om onze week door te spreken. Het collegejaar was begonnen en ik was net een dag begonnen met mijn minor interne geneeskunde. Ik zou eigenlijk een dag meelopen voor mijn minor toen mijn moeder belde. Ik stond op het centraal station en ze zei: “Blijf staan waar je bent, ik kom naar je toe.” Toen dacht ik al: Oh, er is iets echt goed mis maar het zal vast meevallen. Op dat moment gaan er veel scenario’s en erge dingen door je hoofd heen. Na een half uur kwam mijn moeder aan op het station samen met mijn zus. Ik zag aan mijn zus dat ze heel verdrietig was. De tranen liepen over haar wangen en het enige wat ze kon zeggen was papa, papa. Dan weet je, dit is foute boel. Zo heb ik het te horen gekregen. Mijn vader was een heel gezond persoon. Hij deed mee aan marathons, wandelde veel met de hond, dronk niet veel alcohol, rookte niet. Als geneeskundestudent ga je allemaal van die indicatoren bedenken waar het aan het heeft kunnen liggen. Hij was gewoon tijdens het hardlopen in elkaar gezakt door een hartinfarct. Hij is nog wel in het ziekenhuis terecht gekomen en is daar uiteindelijk overleden. Daar sta je dan, aan het begin van je minor, terwijl je klaar was om je bachelor te behalen.'
'Hoe zou je je verdriet omschrijven?'
'Ik voelde eerst veel ongeloof. Als je dat nieuws krijgt, geloof je het gewoon niet. Het ding is dat ik hem ook niet dagelijks zag. Soms werd ik wakker en dacht ik: Het is een chille dag en daarna kwam het besefmoment pas. Het verdriet werd reëler nadat ik hem fysiek gezien had. Dat heeft ook een lange tijd geduurd. In Engeland worden dingen best wel anders geregeld dan in Nederland. Ik reisde pas 3,5 week later naar Engeland af, nadat het was gebeurd. We studeren geneeskunde dus we weten hoe een lichaam op de snijzaal er uitziet. Op een gegeven moment gaat een lichaam aftakelen. Het was geen fraai beeld meer na 3,5 week. Dat staat nog steeds op mijn netvlies.'
'Wat het verdriet echt maakt zijn dagen zoals mijn verjaardag, zijn verjaardag, Kerstmis, zijn sterfdag of dat ik mijn bachelor heb gehaald. Het is niet dat ik een kamer binnenloop, hem niet zie en hem dan mis. Want hij was sowieso niet in Nederland. In het dagelijks leven is het verdriet naar de achtergrond gezakt, maar bij gebeurtenissen waar hij zou zijn geweest of waarvan ik wist dat hij het ook leuk had gevonden, is het gemis wel extra groot. Afgelopen jaarwisseling bijvoorbeeld had ik een super leuk feestje met vrienden. Toen werd het 12 uur en dan wil je je familie en vrienden gelukkig nieuwjaar wensen via de telefoon. Ik had ook wel een borreltje op en in een splitsecond dacht ik, ik moet even mijn vader appen. Daarna kwam de realisatie dat dat helemaal niet kan en dat doet wel echt pijn. Je wilt onbewust toch met degenen van wie je houdt dingen delen. Ik kan hem wel appen maar dat berichtje gaat nooit aankomen… Ik weet ook dat het later moeilijk gaat blijven, bijvoorbeeld als ik mijn master haal of tijdens mijn bacheloruitreiking. Ook als ik later ga trouwen of mijn eerste kindje krijg, zijn dat allemaal eerste keren waarvan je weet dat daar normaal gesproken je ouders bij zijn met wie je je geluk kunt delen. Dat zijn dingen die nooit gaan wennen en waar je je ook niet op voor kan bereiden.'
'Hoe was het dat je vader verhuisde naar het buitenland?'
'Ik was 17 jaar oud en ik zat in 5VWO. Hij was al een paar jaar getrouwd met mijn Britse stiefmoeder. Zij heeft wel geprobeerd om in Nederland te wonen en hier te aarden maar het was lastig met de taal. Mijn vader wilde ook altijd al in het buitenland wonen dus was verhuizen logisch voor hem. We hielden wel goed contact. We probeerden veel te videobellen, hij kwam een aantal keer naar Nederland en meestal ging ik met Kerst naar hem toe. Vroeger kon ik makkelijk naar hem toe, want 1 uur in de trein is goed te doen. Eindhoven naar Rotterdam is niet ver. Als je echter het kanaal over moet, dan is het wat moeilijker. Dan heb je een hele vlucht nodig. Ik dacht ook: hij is daar gelukkig en gaat lekker zijn droom achterna en ik ben ook bijna 18. Hij had mij ook nooit tegengehouden, als ik naar het buitenland zou willen. Ik ging ook op mezelf wonen, was student en begon onafhankelijk te worden. In het begin was het moeilijk en was het gemis groot, maar op een gegeven moment was ik er aan gewend geraakt. Je kan ook niks veranderen aan de situatie. Zo extreem ver was het ook weer niet. Het was ook maar een vlucht van een uurtje.'
'Wat was de impact van zijn plotselinge overlijden?'
'Mijn tante is toen ik 16 was overleden aan leukemie. Ze had besloten te stoppen met haar behandeling. Daar had ze ons op voorbereid, waardoor ik van haar afscheid heb kunnen nemen. Het is niet helemaal vergelijkbaar, want het zijn andere personen maar ik heb wel gemerkt dat, doordat mijn vaders dood zo plotseling was, ik het heel lang niet echt voelde. Je hebt geen gedag kunnen zeggen. 2 weken daarvoor had ik hem nog gezien en dat was zo leuk en fijn. Toen dacht ik de wereld gaat steeds meer open. Ik ga dan binnenkort ook weer naar Engeland toe, nu het weer kan. Als je die keuze opeens niet meer hebt, is dat pijnlijk. Ik zou nog met hem bellen op de dag dat hij dood ging. Ik had hem gebeld, maar hij nam toen niet op. Ik dacht: hij ligt vast te slapen, want het was laat in de avond na weer een studeersessie in de UB, maar hij was toen al overleden.'
'Ik heb ook, doordat het zo plotseling was, geleerd, bij elk klein momentje dat mij geluk brengt, stil te staan. Vroeger zat ik in de geneeskundetrein. Ik wilde binnen 3 jaar mijn bachelor halen, doorstromen naar mijn coschappen, anios tijd, aios tijd en dan specialist zijn. Doordat het tijdens mijn minor interne was gebeurd, heb ik dat gelijk stopgezet. Dit jaar heb ik een andere minor gedaan in Leiden, een Spaans minor. Doordat mijn vader is overleden heb ik hele andere keuzes gemaakt. Ik ben tot nu toe echt blij met elke keuze en waar het me heeft gebracht. Het leven kan zomaar voorbij zijn, besef ik nu. Sommige mensen zeggen: Dat doe ik over een paar jaar. Ik denk nu: Dat kan je niet weten, want het klinkt luguber, maar voor hetzelfde geld kom je morgen onder een bus. En wat zijn dan de laatste dingen die je hebt gedaan? Tot 10 uur studeren in OWC of eerder naar huis gaan en tijd samen spenderen met de mensen om wie je geeft? Ik denk dat je veel blijer was geweest met dat laatste.'
'Waar heb je steun gevonden?'
'Ik heb een hele fijne vriendenkring om me heen en destijds mijn vriend waar ik terecht kon. Mijn familie is ook een heel goeie steun geweest. Mijn zus en ik maakten precies hetzelfde mee. We gingen er anders mee om, maar we konden er wel samen over praten. Als er iets was, konden we bij elkaar terecht. Ik ben mijn vrienden voor altijd dankbaar dat ze er voor me zijn geweest, dat heeft me goed gedaan. Ze hebben me het 1000 keer makkelijker gemaakt.'
'Vanuit de opleiding heb ik steun gehad aan mijn coach (Jos van der Geest) en aan de studieadviseur (Lianne van der Giessen). Zij checkten bij mij in hoe het ging. Ik heb met hun veel geluk gehad. Ook was er veel medeleven toen ik weer startte met mijn onderwijs. Mijn docent van gespreksvaardigheden liet mij weten dat als er iets was ik daar terecht kon. In het derde jaar heb je ook een VO rouwverwerking. Daar zat ik middenin op dat moment. Er was een fijne sfeer; niks was daar fout en er was veel begrip als je niets wilde zeggen. Vanuit de opleiding heb ik het prettig ervaren hoe ze met me omgingen en met mij communiceerde. Verder heb ik niet nadrukkelijk de opleiding benaderd voor hulp. Die hulp had ik al gevonden bij vrienden en familie. De geneeskunde studie is zo groot, dat ik daar niet zou vinden wat ik zocht. Als ik een goed gesprek wil, kan dat eerder en makkelijker bij mijn vrienden.'
'Heeft het je sociale leven beïnvloed?'
'Mijn vader was plotseling overleden en daardoor ging ik alles doen wat ik leuk vond. Mijn 3e jaar heeft er wel onder geleden. Ik zei overal ja op en eigenlijk doe ik dat nog steeds. Het is een beetje losgeslagen. Ik doe vooral de dingen die ik leuk vind en ik doe eigenlijk geen dingen die ik niet leuk vind. Daar kan je ook weer iets voor zeggen natuurlijk. Desondanks, heeft het me tot nu toe superleuke ervaringen en herinneringen gebracht. Ik probeer mijn leven te leven onder het motto: “Als ik morgen dood zou gaan, zou ik dan blij zijn met de dag die ik vandaag heb geleefd? Vaak is het op het einde van zo’n dag met hoofdletters: JA!” Je hebt ook mindere dagen ertussen zitten en dan hoop je maar dat er een morgen komt. Het heeft mijn sociale leven dus beïnvloed maar op een positieve manier. Ik sta meer open voor ervaringen. Hoe gek het ook klinkt, zoals Johan Cruijff zegt, elk nadeel heeft zijn voordeel. Dat is letterlijk waar.'
'Hoe zou je zeggen dat je er mee omging?'
'Zelf zou ik zeggen heel goed. Maar als ik nu terugkijk op bepaalde situaties zie ik wel dat mijn coping mechanisme is om dingen kapot te relativeren; Dit is er gebeurd en ik moet verder. Zo ga ik er mee om. Zoals ik zei, was ik op een gegeven moment wel gewend aan het verdriet en het gemis. Dat gaat langzaam weg, maar dan op sommige momenten, zoals kerst of als ik jarig ben dan komt het weer als een klap in je gezicht. Dat is alleen maar logisch ook. Ik probeer daar nog steeds mee om te leren gaan. Mijn vader is er niet meer, dat is zo, dat is heel jammer. Ik mis hem nog elke dag en ik weet dat ik aan dat gemis niks kan doen. Ik kan hem niet terugbrengen en dan leer je dat op een gegeven moment te accepteren. Het is super naar, maar dat wil ik niet mijn hele leven laten beïnvloeden.'
'Heeft het je studie beïnvloed?'
'Het gebeurde een van de eerste dagen van mijn minor dus toen ben ik 10 weken niet bezig geweest met uni. Daarna was het, of ik ga weer starten, of ik ga een tussenjaar nemen en alles een jaar opschuiven. Ik had ook nog de optie gekregen om van mijn minorcoördinatoren mijn minor toch te proberen te halen. Zij dachten erg met mij mee, maar ik wilde zelf niet de week van tevoren bij een SR groepje aansluiten en zeggen: hé, ik doe ook mee. Toen blok 3A1 begon, dacht ik: “laat ik er ook maar aan beginnen.” Ik ben niet per se naar veel colleges geweest, maar de afleiding van een drukke studie was wel lekker. Dan word je er in gezogen en hoef je niet aan andere dingen te denken waar je geen invloed op hebt. 3A1 had ik gehaald en als ik die kon halen, waarom 3A2 ook niet. De rest van het studiejaar heb ik dan ook goed afgerond, waardoor ik alleen mijn minor hoefde in te halen en ik verder kon doen wat ik leuk vond. Ik ben wel blij, dat ik achteraf heb doorgezet, ook al vonden sommige mensen het niet een goede keuze voor mij. Op sommige momenten dacht ik ook wel: “Waar ben ik mee bezig?” Het was wel zwaar. Zoals ik al zei, kan ik goed dingen relativeren en wegstoppen. Geneeskunde helpt daarbij; Het is een enorme kluif op je bord waar je wel zoet mee bent. Uiteindelijk heeft alles goed uitgepakt en ben ik blij met mijn keuze om door te gaan. Je kan wel blijven hangen in een gevoel van narigheid en je afvragen waarom het jou is overkomen, alleen dat helpt niet. Op een gegeven moment, na die 10 weken van mijn minor, was ik er wel klaar voor om te laten zien dat de dood van mijn vader mij niet definieerde. Het was ook een bewijs naar mezelf dat ik het wat dan ook gewoon kon. Ik deed het ook gewoon voor mijn vader, want ik weet hoe graag hij mij dat geneeskunde diploma in ontvangst had zien nemen.'
'Hoe is het nu met je?'
'Het heeft me tot een ander persoon gemaakt. Je wordt zelf ook gewoon ouder en je hebt meer dingen meegemaakt. Je ziet dingen in een bepaald perspectief. Mijn vader was altijd super optimistisch. Het glas was altijd halfvol. Ik was vroeger niet erg zo. Zijn vader was overleden toen hij 11 jaar was en ik denk dat het hem net zo heeft beïnvloed als dat het mij heeft gedaan. Ik vind mijn leven super leuk. Ik heb super leuke vrienden, ik heb leuk werk, ik heb plannen om de wereld over te reizen, ik mag hopelijk ooit beginnen met mijn coschappen en ik heb stiekem gezegd eigenlijk overal zin in. Ik kijk uit naar de toekomst.'
'Wat wil je meegeven aan anderen die ook aan het rouwen zijn?'
'Doe lekker wat je wil en doe dingen die je blij maken. Soms als je aan het rouwen bent, is er alleen niks dat je blij kan maken. Niemand die je kan opvrolijken of iets wat je een glimlach geeft, ook al zou je daar een moord voor doen. Dat is prima, want je gevoelens heb je voor een reden. Zet ze vooral niet uit, maar accepteer ze. Weet dat achter de wolken de zon schijnt. Misschien zit je in een dal, maar weet dat je er weer uitkomt. Doe het daarnaast vooral niet alleen. Zorg ervoor dat je mensen om je heen hebt, het hoeven er niet eens veel te zijn. Als het maar mensen zijn waar je mee kunt praten, waar je je emoties kwijt kan, waar je mee kan lachen, mee kan schelden en schreeuwen. Zorg dat je mensen om je heen hebt waarvan je houdt. Ik zeg niet dat de pijn weggaat, maar je leert er wel mee leven. Je leert op een gegeven moment, langzaam, ook de mooie dingen overal weer van in te zien.'