Studentenstruggles
Waar verhalen over extra-curriculaire activiteiten en excellentie trajecten dagelijks door het Onderwijscentrum galmen, heerst er een grote stilte rondom problemen waar studenten dagelijks mee worstelen. Je studie met gemak doorlopen lijkt de standaard en herkansingen of twijfel over je studiekeuze zijn een verboden woord. Dit kan én moet anders en daarom is de rubriek ‘Studentenstruggles’ in het leven geroepen. Hierin doen professionals en ervaringsdeskundigen maandelijks hun verhaal over zaken waar zij veel ervaring mee hebben of zelf mee hebben geworsteld. Fengli, bachelor student Geneeskunde, opent het gesprek over eetstoornissen en het stigma hieromheen.
‘Ik had mij voorgenomen dit verhaal niet anoniem te doen. Dat zou het idee bevestigen dat een eetstoornis iets is wat je moet verbergen.’
‘Je hebt ons benaderd naar aanleiding van de vorige ‘Studentenstruggles’, waarom wil jij graag je verhaal delen?’
‘Ik kan intussen over mijn eetstoornis praten met de mensen om mij heen, maar ik heb dat lang niet gekund. Het geeft je het gevoel dat je iets moet verbergen voor vrienden en familie en dat voelt eenzaam. Ik weet hoe moeilijk het kan zijn om te praten over een eetstoornis en dat het voor omstanders enorm lastig is om te begrijpen. Door het zelf bespreekbaar te maken, hoop ik dat anderen met een eetstoornis hierover durven te praten en hulp te zoeken. ‘
‘Je hebt de diagnose anorexia nervosa, wat is je verhaal hierover?’
‘Ik was zoals veel jongeren op de middelbare school, redelijk onzeker. Ik wilde dingen graag goed gedaan hebben. Over mijn lichaam kreeg ik het gevoel dat het niet goed was, waardoor ik meer ging letten op eten en sporten om af te vallen. Het voelde in het begin fijn om iets te hebben waar ik goed in was en waar ik controle over had. De negatieve gedachtes over mijzelf en de regels rondom eten en sporten werden sterker, wat uiteindelijk doorsloeg naar ondergewicht. Ik heb toen nooit echt hulp gezocht of er over gepraat met mijn ouders omdat zij niet goed wisten wat ze moesten doen.’
‘Het vooruitzicht op studeren gaf mij kracht om weer op gezond gewicht te komen. Het eerste jaar studeren gaf mij het gevoel dat het leven leuk en zinvol kon zijn. Hoewel mijn gewicht normaal was, bleef ik (in mindere maten) bezig met regels rondom eten en calorieën. Omdat ik wel gewoon kon meedoen met sociale activiteiten waren deze regels in mijn hoofd voor niemand zichtbaar. ‘
‘Het is natuurlijk een klap geweest voor iedereen toen we door de pandemie thuis kwamen te zitten. Voor mij was het lastig om alleen te zijn met de negatieve gedachten over mijzelf en de eetstoornisgedachten. Ik gaf eraan toe en ging weer minder en ‘gezonder’ eten. Mijn ouders zagen na een tijd dat ik weer enorm was afgevallen. De eerste reactie van hen was boos, waardoor ik me nog meer ging afzonderen. Het duurde even voordat we echt een gesprek konden hebben en ik met hen tot het besluit kwam dat het een goed idee was om hulp te gaan zoeken. Sinds maart sta ik op de wachtlijst voor een behandeltraject en ik ben blij dat mijn ouders mij nu hierin steunen.’
‘Als geneeskundestudent wilde ik de ziekte beter begrijpen. Ik vind het interessant om meer over het mechanisme van de ziekte te weten omdat ik het zelf ook niet goed kon begrijpen. In mijn zoektocht op PubMed vond ik publicaties die percentages rond de 23% noemen voor mensen die een behandeling zoeken voor hun eetstoornis. Mensen met een eetstoornis zoals anorexia ervaren vaak dat ze hun eetstoornis zélf moeten kunnen oplossen. Daarbij worden mensen met eetstoornissen vaak bestempeld als aandacht zoekers, metaal zwak of ijdel. Er heerst onder patiënten een angst voor het oordeel van anderen wat een grote drempel vormt om hulp te zoeken. Hoewel het frustrerend voelt dat een dodelijke aandoening (mortaliteit van anorexia wordt 5-10% geschat) vaak niet serieus wordt genomen, is het begrijpelijk dat de assumpties ontstaan als er geen ruimte is voor een open gesprek over anorexia en andere eetstoornissen.’
‘Hoe gaat het nu met je?’
‘Het is nog elke dag een strijd om mijn gewicht stabiel te houden en vooruit te kijken. Het is niet makkelijk maar ik kan steun vinden bij vrienden en familie. Mijn strijd tegen de eetstoornis voelt nu minder eenzaam.’
‘Hoe gaat de opleiding om met jouw ziekte?’
'Zoals ik al zei wil ik dingen heel graag goed doen en zo ook mijn studie. Tijdens corona heb ik mij juist erg op de studie gestort. Ik maak mij wel zorgen over hoe het met mijn studie gaat als ik in therapie kan. Ik ben met mijn verhaal naar de studieadviseurs gegaan. Het was fijn om te ervaren dat zij behulpzaam en begripvol waren.’
‘Wat is het moeilijkste aan leven met anorexia nervosa?’
'Het is elke dag lastig maar vooral bij sociale activiteiten voel ik mij onzeker en beperkt door de eetstoornis in wat ik kan en mag. Volledig genieten van leuke evenementen gaat helaas nog niet.'
‘Het op slot gaan van de wereld was een trigger, nu gaat de wereld weer een beetje open hoe vind je dat?’
‘Dat is een goeie vraag. Ik heb gedacht dat als corona voorbij zou zijn, ik mij weer blijer zou voelen en de eetstoornis vanzelf weg zou slijten. Helaas is de angst voor het verliezen van controle over mijn gewicht en eten er zo ingeslepen dat het niet meer vanzelf weg gaat. Nu de wereld weer opengaat, merk ik extra dat de eetstoornis in de weg zit bij alles wat ik graag wil doen en bereiken. Dat motiveert mij wel om ertegen te vechten.’
‘Je wil graag het stigma tegengaan, wat zijn hiermee jouw ervaringen?’
‘Ik was mij eerst niet bewust van het probleem, hoewel ik het wel merkte. Mijn ouders begrepen niet waarom ik afviel. Zij dachten dat het mijn eigen keuze was om af te vallen, dat ik eigenwijs was en niet naar hen wilde luisteren. Zoals genoemd komen deze aannames vaker voor. Ik was en ben soms nog wel bang over wat andere mensen over me denken als ik vertel dat ik een eetstoornis heb, maar ik denk dat het stigma alleen kan veranderen door juist het gesprek aan te gaan.’
‘Mensen met eetstoornissen worden vaak bestempeld als aandacht zoekers, metaal zwak of ijdel.’
‘Hoe zie je de toekomst voor je?’
‘Het antwoord verschilt per moment dat je het me zou vragen. Soms denk ik ‘laat het allemaal maar’ en op een ander moment voel ik mij optimistisch over de toekomst en de dingen die mij drijven. Ik zou graag arts-onderzoeker worden en op grotere schaal nadenken over hoe we de gezondheidzorg kunnen verbeteren.’
‘Wat wil je aan studenten meegeven?’
‘Het is belangrijk om voor jezelf na te gaan of je bepaalde oordelen hebt over mensen met een psychische diagnose. Een eetstoornis is een psychische aandoening met ondergewicht en focus op eten als symptomen. Aan mensen die met een eetstoornis worstelen wil ik meegeven dat het onbegrip dat bestaat rondom eetstoornissen te doorbreken is. Het is belangrijk om er juist over te praten. Angst voor openheid zou niemand moeten tegenhouden om hulp te zoeken.’
‘Angst voor openheid zou niemand moeten tegenhouden om hulp te zoeken.’
Wil jij met ons een verhaal delen voor studentenstruggles of weet jij iemand die we kunnen interviewen? Laat het dan ons weten via abactis@mfvr.nl!